Bu sergi , bir çocuğun, büyük bir bilinmezlik olarak dünya karşısında tedirgin iç dünyasından yola çıkıp, çocuk dünyasına dair ontolojik bir bakış denemesi.
Çocuk denince ilk akla gelen, iyimserlik, masumiyet, saflık, özgürlük, tasasızlık gibi kavramları tersten okumak isteyen Ebru Ceylan çocukların kaygılarla dolu, karanlık, soğukkanlı,hatta kimi zaman karamsar ve mantıkla kavranamayacak imge dünyalarını kurcalamak istiyor yapıtlarında. Serginin çıkış noktasını oluşturan “Dünya içimde karanlık oyunlar oynuyor anne!” cümlesi bir çocuğun ağzından çıktığında daha da trajik bir anlam kazanan ortak bir çığlık.
Hayatın ve onun karanlık, gizemli imgeleri karşısında kendini yalnız hisseden çocuğun içindeki korkunun sebebi sadece çocukluk değil.